Het algemene nadeel van de gangbare Alpha isotopen is dat zij een relatief lange halveringstijd (de tijd die bepaalt hoe lang het duurt dat de radio actieve lading naar nul afneemt ) hebben. Daardoor worden Alpha’s wel gebruikt voor medische toepassingen, maar altijd in extreme gevallen waar men de langdurige nawerkende radio-actieve reststraling en de schade die dit weer oproept voor lief neemt. Er is evenwel één Alpha isotoop die ideaal is voor medische toepassingen en dat is Bismuth-213. Deze isotoop heeft immers een halveringstijd van slechts een dik half uur. Het verval product van Bismuth-213 (nadat de energieafgifte heeft plaats gevonden) is lood. Lood is weliswaar giftig, maar de belasting van het lichaam blijft ruim binnen de marges die door voedsel en waren authoriteiten als aanvaardbaar worden beschouwd.
Kijkend naar de logistieke kant van de therapie, is de kracht van de korte halveringstijd van Bismuth-213 echter ook het nadeel. Na het produceren van de Bismuth isotoop en het vervoer naar de patient (waar dan ook ter wereld) is de lading en dus de effectiviteit al weg voordat het bij de patient is aangekomen. Derhalve wordt Bismuth-213 in de kliniek geextraheerd uit Actinium-225 dat wereldwijd kan worden vervoerd van fabriek naar kliniek. Deze complicatie heeft er voor gezorgd dat tot op heden Bismuth-213, alhoewel vanuit therapeutische overweging zeer aantrekkelijk, nog nog niet in de praktijk wordt gebruikt.
